Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας όπως είναι φυσιολογικό ο προπονητής πειραματίζεται με την ομάδα καθώς και με τα διάφορα συστήματα που παρατάσσει στον αγώνιστικό χώρο. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε 4-3-3 , 4-2-3-1 και 5-3-2.
Στο παιχνίδι με την Ίντερ η ομάδα παρουσιάστικε με το 3-5-2 όπως και στο πρόσφατο παιχνίδι με τη Ζίμπρου στη Μολδαβία. Απο τη μία είναι καλό σύστημα, απο την άλλη χρειάζονται τα κατάλληλα εργαλεία για να δουλευτεί σωστά και να ευδοκιμήσει μέσα στο γήπεδο.
Στα θετικά είναι οτι πνήγει την αντίπαλη ομάδα γιατί το φορτωμένο κέντρο δεν αφήνει να παιχτεί ποδόσφαιρο κατοχής απο τον αντίπαλο γιατί η πίεση είναι μεγάλη και αναγκάζει να γίνονται λάθη και η μπάλα να ''πουλιέται'' εύκολα. Στον αντίποδα τώρα, το μεγάλο φόρτωμα στο κέντρο απαιτεί ''τρεχαντήρια'' στα άκρα τα οποία θα ανεβοκατεβαίνουν στο χορτάρι και θα καταπίνουν ασταμάτητα χιλιόμετρα. Χρειάζεται ένας-δύο δυνατοί παίχτες για αμυντικά χαφ να καλύπτουν πίσω και φυσικά ένας να μοιράσει μια κάθετη τη στιγμή που υπάρχει αντεπίθεση ή οι ακραίοι έχουν ανοίξει την αντίπαλη άμυνα.
Πάμε να δούμε τώρα τι απο αυτά υπάρχει στον ΠΑΟΚ. Αρχικά τον Ρατ στα 30+ του δεν μπορείς να τον πείς τρεχαντήρι που θα πάρει πάνω κάτω όλη την πλευρά για 90΄ απο την άλλη πλευρά όμως με τους Κίτσιου ή τον Κωνσταντινίδη μπορούν να τρέξουν γιατί έχουν τα πνευμόνια.
Το κέντρο σηκώνει μεγάλη κουβέντα γιατί ανάλογα ποιός είναι μέσα έχει και διαφορετικά χαρακτηριστικά και αρμοδιότητες. Οι Μαντούρο και Τζιόλης είναι παίχτες που δεν μπορούν να αντέξουν όλο το κέντρο μόνοι επειδή υστερούν σε ταχύτητα άρα τους τοποθετείς στα αμυντικά χαφ. Τέλος υπάρχει ο Κάτσε ο οποίος είναι παντού στο γήπεδο, καλύπτει, κόβει και μοιράζει.
Παρατηρείται όμως σε αυτά τα παιχνίδια οτι η ομάδα αμυντικά μπορεί να είναι σωστή αλλά λείπει η οργάνωση ή αλλίως το γρήγορο παιχνίδι και αυτή η κάθετη που έχουμε να δούμε απο τον Γκαρσία. Εκεί είναι που φαίνοται οι αδυναμίες και οι ελλείψεις στο ρόστερ. Αναμένουμε όλοι τις μεταγραφές που προανήγγειλε ο Σαββίδης.
