Αδιαμφησβητήτα τα μεγαλύτερα σύμβολα στην ομάδα μας είναι για τους περισσότερους ο Γιώργος Κούδας και ο Πάμπλο Γκαρσία. Δυο παίκτες, δύο διαφορετικές ποδοσφαιρικές σχολές, δυο τεράστιες ποδοσφαιρικές αξίες, που είχαν τα μάτια μας την τύχη να τους δουν να περπατάνε στο ιερό χορτάρι της Τούμπας.
Μερικά πιο πρόσφατα σύμβολα - χαμηλότερης κλίμακας βεβαίως - είναι ο Αντρέ Βιερίνια και ο Άλβες Λίνο. Αγαπήθηκαν απο τους φιλάθλους όσο φορούσαν τη φανέλα με τον Δικέφαλλό και αγαπιούνται ακόμα και σήμερα. Δυστυχώς σήμερα αποτελούν παρελθόν απο την ομάδα μας, γιατί ο κύκλος της ομαδάρας με Βιερίνια, Λίνο, Γκαρσία, Κοντρέρας, Μουσλίμοβιτς, έχει κλείσει πλέον μετά και τη φυγή του Λίνο απο την ομάδα.
Στις θέσεις των Λίνο και Βιερίνια φέτος παίζουν οι Ρατς και Μακ, για τους οποίους τι να πρωτοπούμε. Αρχικά υπήρξε η απαξίωση, ο ένας πολύ μεγάλος και χορτασμένος απο τίτλους και λεφτά και ο άλλος στη σκιά του Στοχ στην εθνική. Με τη δουλειά τους όμως κατά την προετοιμασία και στα επίσημα παιχνίδια έχουν κλείσει αρκετά στόματα, τη στιγμή που το δικό τους μένει κλειστό και το κεφάλι χαμηλα.
Πολλοί λέγαμε που θα βρούμε παικταρά σαν τον Λίνο να ''οργώνει'' το γήπεδο 90΄, να κόβει πίσω και να μοιράζει μπροστα φαρμακερές 40άρες μπαλιές. Όλα αυτά μέχρι να μας δείξει την αξία του ο Ραζβαν Ρατς. Ο Ρουμάνος με τα απίστευτα δείγματα που δείχνει μέσα στο χορτάρι, αν συνεχίσει έτσι θα αφήσει τον Λίνο στην ιστορία σαν μια πολύ καλή ανάμνηση. Ο άνθρωπος είναι 33 χρονών και τρέχει σα να είναι 25 ( ! ). Παίκτες στην ηλικία του θέλουν 3-4 μήνες για να μπούνε σε φουλ ρυθμούς και εκείνος είναι ήδη ετοιμοπόλεμος.
Απο την άλλη υπάρχει ο Αντρέ. Το δικό μας παιδί και ας μην βγήκε απο τις ακαδημίες μας. Ακόμα και σήμερα λέμε Ιβαν φέρτον πίσω, γιατί ακόμα έχει να δώσει στην ομάδα και το ξέρει και ο ίδιος. Μπορεί πέρσι να πήραμε το πολύ μεγάλο όνομα - δηλαδή τον Στοχ - ωστόσο δεν απέδωσε ούτε τα μισά απ΄όσα περιμέναμε και φυσικά έφυγε και αυτός όπως τόσοι άλλοι φέτος. Στη θέση του ήρθε η δεύτερη του αλλαγή στην εθνική σλοβακίας, ένα παλικάρι που δεν το ήξερε κανένας, που κουβαλούσε τη σκιά του Στοχ ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Ο Ρόμπερτ Μακ ήρθε στην ομάδα προφανώς για να ξεχάσουμε τον Βιερίνια, για να γίνει αυτός το αγαπημένο παιδί της εξέδρας.
Όπως ο προκάτοχος του, έτσι και αυτός έχει την έφεση να ντροπιάζει οποιονδήποτε αμυντικό τον πάει στο ένας με έναν και να ξεσκεπάζει ολόκληρες άμυνες μόνο με την έκκρηξη που διαθέτει. Είναι καλό να έχουμε και να θυμόμαστε παίκτες που μας σημάδεψαν με πολύ όμορφες στιγμές, πλέον ήρθαν άλλοι αντάξιοι στη θέση τους με σκοπό να κερδίσουν την ίδια δόξα με τους προκατόχους τους.
Όταν απέναντι σου έχει ένα τέτοιο λαό πολλές φορές τα λεφτά πάνε περίπατο και κοιτάς να παίξεις για εκείνους, να τους δώσεις όση χαρά μπορείς. Ο κόσμος είναι εκείνος που φτιάχνει ΠΑΟΚτσίδες παίκτες. Θα το βιώσουν καλύτερα στη συνέχεια, ειδικά όταν θα δούνε τους τρελαμένους στη Λευκορωσία και στην Ιταλία. Θα ανδρωθούν στην Ιερή ιδέα του ΠΑΟΚ μας στα μεγάλα παιχνίδια και τότε η μπάλα θα είναι όπως και για μας μόνο η αφορμή.
